Data 25 marca 1945 roku zaczyna powojenną oficjalną historię Widzewa. Wtedy to utworzono komitet organizacyjny dla reaktywowania działalności klub. Już dwa lata później RTS awansował do I ligi. Po wygraniu klasy A i pierwszych eliminacjach strefowych, w drugiej zajął 4 miejsce, jednak dzięki rozszerzeniu ekstraklasy z 12 do 14 zespołów Widzew mógł świętować awans. Debiut w ekstraklasie przypadł na 14 marca 1948 roku. Mecz rozegrany został na stadionie ŁKS-u a przeciwnikiem była drużyna ZZK Poznań(dzisiejszy Lech) i zakończył się zwycięstwem RTS-u 4:3, a pierwszą, historyczną bramkę w pierwszej lidze dla Widzewa zdobył w 10 minucie Bolesław Fornalczyk. Niestety pierwszy sezon w ekstraklasie zakończył się spadkiem. Powodem tego nie była młodość i brak doświadczenia zespołu, ale jak podają niektóre źródła, trzon kadry tworzyli piłkarze "wiekowi", zmęczeni doświadczeniami wojennymi, uważani na terenie łódzkim za graczy drugiej klasy. W drugiej lidze Widzew grał aż do 1952 r. Kiedy to po przegranych barażach zKolejarzem Łódź spadł do III ligi. W tej lidze i klasach niższych RTS grał przez następne 20 lat. Przełomowy okazał się rok 1969, kiedy to do klubu przenieśli się z łódzkiego Startu dwaj działacze:Ludwik Sobolewski i Stefan Wroński. Byli to główni twórcy późniejszych sukcesów Widzewa. Obaj mieli wizję stworzenia drużyny, która funkcjonowałaby według zasad przyjętych w Europie Zachodniej. Jesienią do Widzewaprzyszedł wyrzucony z drugoligowego ŁKS-uLeszek Jezierski. Zaowocowało to awansem z ligi okręgowej do drugiej ligi, gdzie Wdzew grał już w 1972 r. Po awansie nastąpił 3-letni okres drugoligowej kwarantanny, podczas którego przygotowywano się do występów w ekstraklasie.